അപരാജിത: ഭാഗം 2: നിശ്ശബ്ദതയുടെ നിലവിളി

എഴുത്തുകാരി: നിഹാര

ആ രാത്രിയിലെ നിലവിളിക്ക് ഇടിമുഴക്കത്തേക്കാൾ ശബ്ദമുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയുടെ അലർച്ച കേട്ട് ഓടിക്കൂടിയ അയൽക്കാരുടെ ബഹളത്തിനിടയിൽ ഗായത്രി ആകെ പകച്ചുപോയി. ടോർച്ചിന്റെ വെളിച്ചങ്ങൾ മിന്നാമിനുങ്ങുകളെപ്പോലെ ഇരുട്ടിൽ പാഞ്ഞുനടന്നു. ആരോ ഒരാൾ മെയിൻ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു. പിന്നെ മുറ്റത്ത് വലിയൊരു ബഹളമായിരുന്നു.

“മാധവൻ മാഷ്…” “വൈദ്യുതി കമ്പി പൊട്ടി വീണതാ…” “ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോകാൻ വണ്ടി വിളിക്കൂ…”

പലരും പലതും വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ വീണു കിടക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ ഗായത്രിക്ക് അനങ്ങാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല. അയലത്തെ സുമതിയേച്ചി വന്ന് അവളെ എടുത്തുമാറ്റി അകത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. അപ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഉമ്മറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്കാണ് ഉറ്റുനോക്കിയത്.

അച്ഛനെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് ഒരു ജീപ്പിൽ കയറ്റി കൊണ്ടുപോയി. അമ്മയും കൂടെ പോയി. ഗായത്രിയെ സുമതിയേച്ചി സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ആ രാത്രി അവൾ ഉറങ്ങിയില്ല. പുറത്ത് മഴ തോർന്നിരുന്നില്ല. ജനലിലൂടെ നോക്കുമ്പോൾ തന്റെ വീട്ടിൽ ആളുകൾ കൂടിനിൽക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അച്ഛൻ മടങ്ങി വരുമെന്നും, രാവിലെ ആ ചുവന്ന കുടയും ചൂടി സ്കൂളിൽ കൊണ്ടുപോകുമെന്നും അവൾ വെറുതെ ആശിച്ചു.

പിറ്റേന്ന് ഉച്ചയോടെയാണ് അച്ഛനെ തിരികെ കൊണ്ടുവന്നത്. പക്ഷേ, അത് പഴയ അച്ഛനായിരുന്നില്ല. വെള്ള പുതപ്പിച്ച്, അനക്കമില്ലാതെ… വീടിന്റെ ഉമ്മറത്ത് കിടത്തിയപ്പോൾ അമ്മയുടെ നെഞ്ചുപൊട്ടിയുള്ള കരച്ചിൽ ഗായത്രിയുടെ ഉള്ളിൽ ഭയമുണ്ടാക്കി. അമ്മ ഇത്രയധികം കരയുന്നത് അവൾ ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല.

“ഗായു… അച്ഛനെ ഒരു നോക്ക് കണ്ടോളൂ…” ആരോ പറഞ്ഞു.

സുമതിയേച്ചിയുടെ കൈയിൽ തൂങ്ങി അവൾ അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. ശാന്തമായി ഉറങ്ങുകയാണ്. മുഖത്ത് വലിയ മാറ്റമൊന്നുമില്ല. ആ മൂക്കിൻതുമ്പിലെ കണ്ണട മാത്രം കാണാനില്ല. അവൾ മെല്ലെ അച്ഛന്റെ കൈയിൽ തൊട്ടു. മരവിച്ച തണുപ്പ്. അവൾക്ക് പേടി തോന്നി കൈ പിൻവലിച്ചു.

“അച്ഛാ…” അവൾ പതുക്കെ വിളിച്ചു. വിളി കേൾക്കില്ലെന്ന് അവൾക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു.

ചടങ്ങുകൾ വേഗത്തിലായിരുന്നു. മുറ്റത്തിന്റെ തെക്കേ അറ്റത്ത് മാവിൻ ചുവട്ടിൽ ചിതയൊരുങ്ങി. അച്ഛൻ എന്നും വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ചാരുകസേരയിലിരുന്ന് നോക്കാറുള്ള അതേ മാവിൻ ചുവട്. ചിതയിലേക്ക് തീ പടരുമ്പോൾ ഗായത്രിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നില്ല. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് പൂർണ്ണമായി ഉൾക്കൊള്ളാൻ ആ ആറുവയസ്സുകാരിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അച്ഛൻ ഇനി വരില്ലേ? താൻ ഇനി ഒറ്റയ്ക്ക സ്കൂളിൽ പോകേണ്ടി വരുമോ?

ചിതയിലെ തീ ആളിപ്പടരുമ്പോൾ പുകച്ചുരുളുകൾ ആകാശത്തേക്ക് ഉയർന്നു. തലേദിവസം അച്ഛൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അവളുടെ ഓർമ്മയിൽ വന്നു. “വെള്ളം ആവിയായി മുകളിലേക്ക് പോകും… മേഘങ്ങളായി മാറും…” അച്ഛനും ഇതുപോലെ ആവിയായി മേഘങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് പോവുകയാണോ? ഇനി മഴയായി പെയ്യുമോ?

അന്ന് വൈകുന്നേരം വീട്ടിൽ വല്ലാത്തൊരു നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു. ബന്ധുക്കൾ പലരും മടങ്ങിപ്പോയി. അമ്മ ഉമ്മറത്തെ തൂണിൽ ചാരിയിരുന്ന് ശൂന്യതയിലേക്ക് നോക്കുന്നു. ഗായത്രി പതുക്കെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

“അമ്മേ…” രാധ മകളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ തോർന്നിരുന്നില്ല. “നമുക്ക് ഇനി ആരുമില്ല മോളേ… നമ്മൾ ഒറ്റയ്ക്കായി…” അമ്മയുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു.

ഉമ്മറത്തെ മൂലയിൽ തലേദിവസം അച്ഛൻ വാങ്ങിത്തന്ന ചുവന്ന കുടയും, അച്ഛന്റെ വലിയ കറുത്ത കുടയും അപ്പോഴും ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കറുത്ത കുടയുടെ അരികിൽ ആ ചെറിയ ചുവന്ന കുട വല്ലാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടതുപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.

ആദ്യമായി ഗായത്രിക്ക് വിശപ്പ് തോന്നിയില്ല. ഉറക്കം വന്നില്ല. വീടിന്റെ ഓരോ കോണിലും അച്ഛന്റെ സാന്നിധ്യം അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. അച്ഛന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ, പേന, കണ്ണടയുടെ പെട്ടി… എല്ലാം അവിടെ തന്നെയുണ്ട്. അച്ഛൻ മാത്രം ഇല്ല. മരണം എന്നത് തിരിച്ചു വരവില്ലാത്ത യാത്രയാണെന്ന് ആ രാത്രി അവൾ പഠിച്ചു തുടങ്ങുകയായിരുന്നു.

(തുടരും…)

അപരാജിത: ഭാഗം 1: മഴ നനഞ്ഞ ഇടവഴികൾ

Copyright © 2025 by Metro Journal All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, without the prior written permission of the publisher.